Potraga za pričom je uzbudljiva, inspirirajuća, često nepredvidiva. Umjetnik bez teme prolazi svojevrsnu groznicu. Nevidljive rešetke drže ga zatvorenim u sopstvenu prazninu. Umjetnik je mali bog, stvaralac svijeta – rečenica koja implicira moć, nepogrešivost, zapravo postaje simbol stvaralačke impotencije. Ipak, dovoljan je trenutak, osjećaj, pogled da unutrašnje vrenje dosegne vrhunac i poluči priče, teme vrijedne materijalizacije.
David Samic, umjetnik istančanog senzibiliteta, otvorenog, savjesnog pristupa temama, nepretenciozno svoje zamisli smješta u trodimenzionalni prostor, njegov poligon za beskrajnu radost igre, zaigravanja i eksperimentisanja s različitim žanrovima i formama.
Estetika slučajnosti
Inače, Samic je rođen u Parizu 1988. godine. Majka je francusko-bosanski pisac porijeklom iz Sarajeva, otac inženjer informatike, austrijsko-rusko-jugoslovenskog porijekla, djed univerzitetski profesor književnosti, a nana slikarka i dramaturginja. S obzirom na to da je odrastao u porodici intelektualaca, u ranom djetinjstvu počinje pokazivati naklonost prema umjetnosti, naročito književnosti i teatru. Igrao je u dramskim i poetskim (bilingvalnim) predstavama svoje majke, učestvovao na renomiranim festivalima, kao što su Sarajevska zima i Baščaršijske noći.
Kao izniman, nadaren učenik, nakon pariške gimnazije gdje mu je opcija bila literatura i likovna umjetnost, završava najprije studije filma na Univerzitetu Paris 1 Sorbonne, a onda i studije montaže, režije i specijalnih efekata na školi za film EICAR, također u Parizu. Akademski put determinirao je, između ostalog, da Samic definitivno zavoli sve tehničke mogućnosti koje nudi vizuelna umjetnost. Kombinuje različite kinematografske tehnike i istražuje različite žanrove. Autor je nekoliko kratkometražnih igranih filmova koji su obišli mnoge međunarodne filmske festivale. Bio je učesnik Talent Kampusa koji organizuje Sarajevo Film Festival, gdje je slušao predavanja i pohađao radionice poznatih svjetskih filmskih radnika, glumaca i režisera, kao što je, npr. Wim Wenders. Danas profesionalno djeluje kao snimatelj, montažer i reditelj. Pravi videospotove za muziku, a bavi se i animacijom. Bio je i stažist kod scenariste, pisca i bivšeg ministra za kulturu Frédérica Mitterranda. Jedna od njegovih pasija je i slikarstvo. Imao je nekoliko izložbi u Francuskoj. Grafički je oblikovao i ilustrovao mnoga izdanja knjiga Jasne Šamić koje izlaze na francuskom i bosanskom jeziku.
David Samic je naročito superioran dok radi akvarele. Riječ je o tehnici koja traži disciplinu i slobodu istovremeno, jer majstor mora znati kada će pustiti vodu da govori, a kada će intervenisati s minimalnim, ali odlučnim potezom. Ta estetika slučajnosti ovom umjetniku je prirođena; s lakoćom i bez strahova barata kistom. Obratite pažnju na samopouzdanje kojim odišu njegovi radovi, koji se mogu vidjeti i kao ilustracije knjige Jasne Šamić “Sarajevo moje mladosti”. Za razliku od ulja ili akrila, akvarel ne dopušta lako ispravke. Jednom nanesen ton gotovo je nemoguće potpuno ukloniti, što zahtijeva izuzetnu preciznost, sigurnost ruke i iskustvo u predviđanju ponašanja boje – sve ono što on demonstrira tako suvereno. Naivne posmatrače upućujem da je akvarel zapravo psihološko ogledalo koje reflektira koliko umjetnik može da prihvati promjenu, grešku i prolaznost trenutka. Boja koja se razlijeva ne simbolizuje samo estetski efekat, već i unutrašnje otapanje rigidnosti, dopuštanje emocijama da pronađu sopstveni oblik. David dopušta i otpušta emocije, a još važnije, prepoznaje ih na licima drugih – svojih bližnjih (koliko samo sjete, nostalgije i mirisa osjetite dok posmatrate portret njegove nane, sarajevske dame, također umjetnice) i/ili onih čija patnja doseže nezapamćene dubine.
U prilog navedenom govore i impresije koje je zabilježila Kanika Lepoutre u povodu njegove pariške izložbe:
… Ono što prvenstveno karakteriše akvarele ovog mladog umjetnika jeste njihova poetičnost, i onda kad slika Sarajevo – rodni grad njegove majke, i grad njegovog oca, rusko-austrijskog porijekla – kao i druge gradove, kao što su Venecija i Istanbul, ili svoj rodni Pariz. Svi ti gradovi imaju nešto slično, a to je ta izražena liričnost, u noble smislu te riječi, koja je prisutna zahvaljujući sfumatu, koji nosi u sebi nostalgiju i romantičnost, ali ta osjećanja budi i u nama…
Akvarel nije samo tehnika, već mentalno i emocionalno stanje – stanje u kojem se kontrola i slučajnost stapaju u harmoniju, a umjetnik postaje posmatrač sopstvenog toka.
Uvjerljivo prikazuje i facijalne ekspresije, što se najbolje ogleda u njegovom crtežu “Krik”, gdje vještim potezima hvata bolni grč bespomoćnog djeteta. Ana Stjelja oduševljeno bilježi: … Briljantnost “Krika” leži u njegovom emotivnom paradoksu. Dječiji izraz balansira između nevinosti i boli koja se riječima ne može u potpunosti opisati. Lice koje naizgled odaje radost postaje platno kontradikcija – odraz bezbrojne djece prisiljene da nose osmijeh dok im se djetinjstvo oduzima. Meki obrisi portreta izdaju surovu stvarnost koja se krije iza njih: gubitak slobode, ugušeni snovi i prerano nametnuti teret odraslosti…
Ana Stjelja je ovo napisala u povodu međunarodne izložbe posvećene djeci Gaze koja je održana nedavno u Jordanu, gdje su bile zastupljene dvije slike pomenutog umjetnika.
Sa druge strane, David Samic se profiliše kao vizuelni stvaralac čiji rad stoji na raskršću režije, snimateljskog promišljanja i ritmički precizne montaže. Ono što obilježava njegov opus nije formalistička spektakularnost, nego sposobnost da uočava i dramaturški artikuliše mikrodinamiku prizora – geste, pokrete, promjene ritma – i da ih prevede u koherentnu vizuelnu cjelinu. David Samic pristupa režiji kao procesu uspostavljanja značenjskog reda: kompozicija kadra, prostorna organizacija i orkestracija pogleda funkcionišu kao elementi jedne promišljene dramaturgije. Njegova režija potcrtava relacijske tenzije među subjektima u kadru i, umjesto da dominira materijalom, gradi diskretan okvir u kojem sadržaj dobija unutrašnji ritam. Precizno upravlja optikom i svjetlom, pri čemu preferira jasno čitljive kompozicije i dinamičku ravnotežu između statičnih i pokretnih planova.
Osjećaj za nijansu
Režiser ne koristi kameru kao puki registracijski alat, nego kao analitičku sondu koja otkriva odnose, teksture i emocionalne naglaske prizora. U njegovom radu režija, kamera i montaža nisu odvojeni sektori, nego integrisani slojevi jednog autorskog rukopisa. Davidovo umijeće leži u sposobnosti da tehničke elemente podredi narativnoj i značenjskoj jasnoći, čineći cjelinu koherentnom, preglednom i komunikacijski preciznom. U tom smislu, David Samic se može tumačiti kao autor koji prakticira vizuelni minimalizam s visokim stepenom interpretativne lucidnosti.
Analiza vizuelnog rada Davida Samica pokazala je autora čiji se profesionalni identitet zasniva na rijetkoj integraciji režijskog, snimateljskog i montažerskog umijeća. Davidova režija počiva na jasno artikulisanoj dramaturgiji pogleda: on oblikuje prostor, ritam i vizuelnu tenziju s mjerom koja istovremeno otkriva i usmjerava značenje, bez suvišnog formalnog opterećenja. Njegov snimateljski rad, obilježen stabilnim kompozicijama, suptilnim pokretima kamere i preciznim korištenjem svjetla, potvrđuje autorovu posvećenost vizuelnoj logici i interpretativnoj funkciji kadra, dok montaža, ritmički disciplinovana i narativno koherentna, djeluje kao prirodni produžetak režijskog koncepta.
Ono što Davida Samica izdvaja jeste činjenica da njegova vizuelna sofisticiranost ne ostaje ograničena na audiovizuelne formate. Kao umjetnik akvarela i ulja na platnu, pokazuje zavidan stepen kolorističke senzibilnosti, zrelosti, prostorne organizacije i gotovo intuitivne kontrole nad odnosom figure i pozadine. Njegovo slikarstvo nije paralelna aktivnost, nego integralni dio istog estetskog habitusa: preciznost pogleda, osjećaj za nijansu i umijeće kompozicionog balansa prisutni su u njegovim filmskim i televizijskim radovima.
Za sve ovo dokaz su njegovi kratkometražni filmovi koji su obišli mnoge međunarodne festivale, a posebno film “Signal” (Le Signal), koji je adaptacija novele Charlesa Dickensa “The Signal-Man”. Ovo sve prepoznala je i slavna njemačko-francuska glumica Hanna Schygulla, koju posebno pamtimo po filmovima Fassbindera, i to “Lili Marleen”, a koja je, vidjevši filmove Davida Samica i pročitavši scenarij za njegov dugometražni film, pristala da igra u tom filmu.
U konačnici, Samic se profilira kao autor čiji rad objedinjuje tehničku vještinu i estetsku promišljenost u više medija. Bez obzira na to radi li se o režiji, montaži ili slikarskom platnu, njegovo stvaralaštvo karakterišu dosljednost vizuelne logike, pažljivo dozirana ekspresivnost, poetičnost, i sposobnost da svaki medij pretvori u prostor suverene i prepoznatljive umjetničke artikulacije.
Datum i vrijeme objave: 29.11.2025 – 16:00 sati
