Novi biser na sceni Opere Narodnog pozorišta u Beogradu – Verdijev “Simon Bokanegra” – dramatična priča o odnosu roditelja i dece, o moći, patnji i pomirenju.
Operski repertoar Narodnog pozorišta u Beogradu bogatiji za novi dragulj, Verdijevu operu Simon Bocanegra. Ovo je Verdijevo delo prvi put izvedeno u 107-godišnjoj istoriji Beogradske opere.
Nakon premijere 16.05. ova opera će biti na redovnom repertoaruzato nabavite svoje karte na vreme da uživate u Verdijevoj muzici i nastupu orkestra, hora, šampiona i solista Opere Narodnog pozorišta pod upravom Đorđa Pavlovića, u režiji Marija Pavla del Monaka.
Dva puta napisana opera
Teme koje se obrađuju u ovoj operi dugo su pratile Verdija, pa je prva verzija nastala 1857. godine, a potom je prošla gotovo nezapaženo na premijeri u teatru “La Fenice” u Veneciji. Više od dvije decenije kasnije, Verdi je odlučio da uzme prašnjavu partituru i preradi je, uz pomoć svog velikog prijatelja i vjernog saradnika Ariga Boita. Tom prilikom su napravljene značajne promene – preuređen je redosled svih scena, napisan prolog i dodata poznata scena U sali Velikog savetačime se završava prvi čin.
Ova nova verzija je premijerno prikazana sa velikim uspjehom 1881. godine u milanskoj Scali. Tako je Simon Bocanegra sažima duh mladog Verdija sa najboljim crtama njegove poslednje faze.
“Simon Bocanegra predstavlja svojevrsnu prekretnicu u Verdijevom stvaralaštvu i donosi inovacije koje će se kasnije u većoj mjeri odraziti u Verdijevim kasnijim operama Maskarada, Moć sudbine i Don Carlos. Ne pobjeđuje na prvom saslušanju kao njegove prethodne tri opere Rigoletto, Trubadur i Traviata. Međutim, dramatična strana čitavog dela je veoma ekspresivna, sa posebnim osvrtom na psihološko osvetljenje likova“, kaže maestro Pavlović.
Istorijska priča o stradanju i patriotizmu
Ovo je jedna od rijetkih opera inspiriranih životima povijesnih ličnosti. Simon Bocanegra, kojeg je u praizvedbi pjevao Dragutin Matić, živio je u 14. vijeku i bio je gusar u službi Republike Đenove. Narod ga je izabrao za dužda, što je izazvalo pobunu starih vladarskih porodica. Bocanegra pokušava pomiriti dvije zavađene republike Đenovu i Veneciju, ali ne uspijeva. Njegova lična drama zasnovana je na izgubljenoj ljubavi i odnosu između oca i kćeri, tema koja se pojavljuje u mnogim Verdijevim operama, jer je zasnovana na ličnoj životnoj tragediji.
“Kakva osoba možemo postati uprkos neizdrživom bolu?” Koliko je moćna transformativna moć gubitka i da li se ta praznina ikada završava? Želim da podelim ova pitanja sa publikom“, kaže mladi reditelj Mario Pavle del Monako.
Još jedna tema je veoma istaknuta u ovoj operi, a to je patriotizam, ljubav prema otadžbini, prema otadžbini. Sam Verdi je bio zagovornik ujedinjenja Italije, a lično je bio veoma vezan za svoj rodni kraj, okolinu Parme i rodno mesto Roncola u današnjoj italijanskoj regiji Emilija Romanja, gde je proveo ceo svoj život sa kratkim prekidima.
Đuzepe Verdi je rođen 1813. godine u skromnoj kući u kojoj je na spratu živela porodica, a u prizemlju je njegov otac držao kafić. Talentovani Đuzepe je prvo učio muziku kod sveštenika iz obližnje crkve San Michele, gde je počeo da svira orgulje sa sedam godina. Uz velike finansijske žrtve, otac mu je kupio spinet, vrstu manjeg klavira.
Foto-©Nebojša Babić, izvor PR Narodno pozorište-Beograd
Crvenokosa Marguerite iz Kaz Barechija
Sa 11 godina otišao je u srednju i muzičku školu u obližnji grad Buseto, desetak kilometara od sela. Muziku je učio kod Ferdinanda Provesija, koji je vodio crkveni hor i Philharmonia Busset orchestra zajedno sa Antoniom Barecchijem. Barechi je bio uspješan trgovac žitom, volio je muziku i bavio se njome kao amater. Živio je u velikoj kući u glavnoj ulici. Rano je postao Verdijev pokrovitelj i zaštitnik. Verdi je držao časove klavira i pjevanja svojoj temperamentnoj, crvenokosoj kćeri Margheriti.
Posle nekoliko godina, po povratku iz Milana, gde je tražio svoje mesto u muzičkom svetu, Verdi se vratio u svoj rodni grad, a sa 23 godine oženio se Margeritom i uselio u kuću svog patrona i tasta. zakon. – Barechi zakon. Danas je Casa Barecchi muzej u kojem se nalaze pisma, dokumenti, partiture iz Verdijevih najranijih faza, kao i klavir koji je svirao dok je tamo živio. Posetioci mogu da obiđu i salu u kojoj su izvođena dela mladog Verdija i gde je osnovan simfonijski orkestar grada Busseta.
Izgubljena porodica, kupljena kuća
Sreća u toj kući nije dugo trajala. Prvo su mu umrla djeca, a potom i Marguerite sa 26 godina. Verdi je bio shrvan bolom i odlučio je da više ne piše opere, ali su ga njegovi prijatelji i pokrovitelj Barechi ohrabrili da nastavi. Onda je napisao Nabucco. I Nabucco postigao neviđeni uspeh. U sezoni 1842. izvedena je nevjerovatnih 57 puta u milanskoj Skali. I odatle je stigao do svih svjetskih operskih pozornica.
Nakon trijumfa Nabuka, Verdi je imao dovoljno novca da kupi kuću u Milanu, Firenci, Parizu, gdje god je htio. I kupio je veliku, jednostavnu žutu vilu sa farmom u selu Sant’Agata u svom rodnom gradu, 25 kilometara od Parme. Tamo je proveo poslednjih 50 godina svog života.
U toj kući još stoji krevet u kojem je Verdi spavao i u kojem je zapisivao muziku koja ga je budila iz sna. Grozničavo je radio. Tu je i veliki sto za njega Erard klavir. Ustajao je rano i obavljao sve poslove predanog zemljoposednika. Odatle je odlazio na izlete na scenu i na izvođenje svojih opera.
Foto-©Nebojša Babić, izvor PR Narodno pozorište-Beograd
Slobodna i nezavisna dama u Verdijevoj kući
Priprema premijere Nabuka, Verdi je upoznao mecosopran Giuseppinu Strepponi, koja je pjevala ulogu Abigail. Nakon nekoliko godina, već je završila karijeru i bila je profesorica muzike u Parizu, a Verdi se vraćao kući iz Londona preko Pariza. Tamo je ponovo sreo Giuseppinu i ostao s njom u Parizu dvije godine, a za to vrijeme je povremeno putovao. Godine 1849., par se vratio u Italiju, u Verdijevo rodno mjesto, a 1851. uselio se u Vilu Sant’Agata. Prvo što je tada komponovao bila je čuvena Trubadur.
Kako su Verdi i Giuseppina živjeli nevjenčani u Sant’Agati, izazvali su bijes okoline. Kada mu je bivši tast i mecena prigovorio zbog toga, Verdi mu je napisao: U mojoj kući živi gospođa, slobodna i nezavisna, koja, kao i ja, preferira samački život i koja raspolaže sredstvima koja su joj dovoljna za sve njene potrebe.
Ali Giuseppini je bilo teško, pa su se nakon nekoliko godina tajno vjenčali i ostali zajedno do kraja, a farma Sant’Agata bila je njihov dom. Ta vila se zove danas Villa Verdia italijanska vlada pokušava se nagoditi s nasljednicima i pretvoriti ga u muzej.
Poslednja “opera” za ostarele muzičare
Međutim, Verdi nije sahranjen tamo gde je proveo 50 godina života, već tamo gde se nalazi njegova poslednja i najvažnija “opera”, kako je sam rekao, poigravajući se dvostrukim značenjem te reči. Na italijanskom jeziku riječ opera znači i postignuće, ono što je učinjeno. Verdi osnovan u Milanu Casa di Riposo per Musicisti, nešto kao starački dom za muzičare. On je lično nadgledao uređenje, finansirao ga i osnovao temelj za dalje održavanje doma.
Učinio je to prisjećajući se svog siromašnog porijekla i znajući da većina muzičara tokom života ne uspijeva zaraditi dovoljno za mirnu starost. Ta institucija i danas postoji u Milanu, tako je zovu Casa Verdi a uvijek ima šezdesetak korisnika. U toj kući se nalazi i kripta u kojoj su sahranjeni Giuseppe Verdi i Giuseppina Strepponi.
Naslovna fotografija ©Nebojša Babić, izvor PR Narodno pozorište-Beograd
